Pluk De Dag

Carpe Diem, een devies en advies als een dagelijks servies. Je krijgt het niet stuk.

Met of zonder aanleiding wordt Carpe Diem als advies gegeven. Van aardappelboer Aaron tot zwartwerker Zulma. Meestal als goedbedoelde raad in een context van het onheil dat iemand overkomen is. Het is de afsluiter die je er op wijst dat je moet genieten van het moment, van elke dag. Hoe ordinair het gezegde of de goede raad ook geworden is, je krijgt het niet stuk. Al is het maar voor even, mensen putten er energie uit en maken goede voornemens om inderdaad meer van het leven te gaan profiteren. Daar is niets mis mee. Echt niet.

Een minder bekend tweede deel van het gezegde bevat een belangrijke wending. “Carpe Diem, Quam Minimum Credula Postero”: pluk de dag, vertrouw zo min mogelijk op de volgende. Dat deel bevat een vorm van onverschilligheid tegenover de toekomst die me zelfs doet denken aan een ander gezegde: “après nous le déluge“. Nihilistischer dan dat wordt het niet, en het schenkt weinig vertrouwen. Waarschijnlijk wordt dat tweede deel daarom ook weggelaten. Hoewel het ook kan liggen aan de uitdaging om vier extra woorden latijn te citeren.

Het mag een cliché zijn, het is ook mijn levensmotto om de dag te plukken, maar wel omgezet in de praktijk en meer in de zin van het uiterst Japanse ethos Ikigai, wat “reden om te leven” betekent. ’s Ochtends opstaan met een reden, om datgene te doen dat het leven de moeite maakt. Je kleindochter zien, je partner trakteren, tijd hebben om dat stukje af te werken waar je al even mee in je hoofd zit, een etentje doen met je schoonmoeder, een zoon die langskomt, de les volgen die je creatief stimuleert, dat boek uitlezen, … Ik heb minder moeite met de moeilijke kanten van het leven als ik na afloop van elke dag kan bevestigen dat ik ook iets leuks heb gedaan, iets bijzonders heb mogen ervaren, mezelf heb getrakteerd op iets uitzonderlijks. En ik doe dit dag na dag. Maar met respect voor mijn omgeving en voor wie na mij komt.